رضا شاه پهلوی

در حالی که تمام تلاش برای پیروی از قوانین سبک استناد شده است ، ممکن است اختلافاتی وجود داشته باشد. در صورت داشتن هرگونه سؤال ، لطفاً به کتابچه راهنمای مناسب یا منابع دیگر مراجعه کنید.

ویراستاران ما آنچه را که ارسال کرده اید بررسی می کنند و تعیین می کنند که آیا مقاله را تجدید نظر کنید.

در حالی که تمام تلاش برای پیروی از قوانین سبک استناد شده است ، ممکن است اختلافاتی وجود داشته باشد. در صورت داشتن هرگونه سؤال ، لطفاً به کتابچه راهنمای مناسب یا منابع دیگر مراجعه کنید.

ویراستاران ما آنچه را که ارسال کرده اید بررسی می کنند و تعیین می کنند که آیا مقاله را تجدید نظر کنید.

متولد: 15 مارس 1878 ایران.(نمایش بیشتر) درگذشت: 26 ژوئیه 1944 (66 ساله) یوهانسبورگ آفریقای جنوبی.(نمایش بیشتر) عنوان / دفتر: Shāh (1925-1941) ، نخست وزیر ایران (1923-1923) ، ایران.(نمایش بیشتر) بنیانگذار: سلسله پهلوی.(نمایش بیشتر) خانه / سلسله: سلسله پهلوی.(بیشتر نشان بده، اطلاعات بیشتر)

پس از قرن ها اشتباه و جنگ در خاک خود در سالهای 1914-1914 ، ایران ویران شد و در آستانه تجزیه. اقدامات رضا شاه پهلوی برای تقویت و بازسازی ایران تحت یک دولت قدرتمند ، تقویت شده توسط یک ارتش منضبط ، پس از جمع آوری قدرت در اوایل دهه 1920 تا حد زیادی موفق شد.

رضا ، یک افسر ارتش ایران ، و مردانش در طی کودتای سال 1921 تهران را اشغال کردند. او فرماندهی ارتش را به دست گرفت و اندکی پس از آن وزیر جنگ شد. وی با تقسیم و تضعیف مخالفان سیاسی خود به مرور زمان ، وی را در سال 1923 مانور داد تا نخست وزیر شود. در سال 1925 پارلمان ایران ، که به عنوان یک مجلس مؤسسان عمل می کرد ، وی را شاه انتخاب کرد.

رضا شاه ایده بازسازی ملت ایران و هدایت آن در مسیر پیشرفت را گرامی داشت. وی پس از تاجگذاری خود در آوریل 1926 ، اصلاحات بنیادی را که وی آغاز کرده بود ، در حالی که نخست وزیر آغاز کرده بود ، مانند شکستن قدرت قبایل ، مهار دخالت های خارجی و رهایی از زنان ادامه داد.

رضا شاه به دنبال دموکراتیک کردن ایران و رهایی آن از مداخلات خارجی بود. سیاست خارجی وی شامل بازی در اتحاد جماهیر شوروی علیه انگلیس بود - تا اینکه آنها به نیروهای آلمانی ها پیوستند و در اوت سال 1941 ایران را اشغال کردند.

خلاصه ای از این موضوع را بخوانید

رضا شاه پهلوی ، همچنین رسا شاه پهلوی ، نام اصلی رضاخان ، (متولد 15 مارس 1878 ، آلاشت ، استان مازندران ، ایران - در 26 ژوئیه 1944 ، یوهانسبورگ ، آفریقای جنوبی) ، افسر ارتش ایرانیا که از طریق ارتش به سمت ارتش برخاست. به شاه ایران (41- 1925) تبدیل شد و بازسازی کشورش را آغاز کرد.

در آغاز کار

پس از درگذشت پدرش ، سرلشکر عباس علی خان ، مادر رضا او را به تهران برد ، جایی که وی در نهایت به عنوان خصوصی در یک واحد نظامی ایران تحت مربیان روسی ثبت نام کرد. سرباز جوان ، از ابتدا ساخته شده و با قدرت ساخته شده ، اراده ای غیر معمول ، هوش قابل توجه و ظرفیت رهبری را نشان داد. وی مورد توجه سالمندانش قرار گرفت.

کودتای 1921

پس از قرن ها سوءاستفاده توسط حاکمان سابق خود و ویرانی های جنگ که از سال 1914 تا 1919 توسط متخلفین خارجی در خاک آن انجام شد ، ایران در سال 1921 سجده ، ویران و در آستانه تجزیه بود. آخرین شاهیان سلسله قاج ، احمد شاه ، جوان و بی کفایت بود و کابینه ضعیف و فاسد بود. عناصر میهن پرست و ناسیونالیستی مدتهاست که توسط قدرتهای خارجی ، به ویژه انگلیس و روسیه ، از تسلط ایران خشمگین شده بودند ، که هر دو علاقه تجاری و استراتژیک قوی به این کشور داشتند. این وضعیت باعث شد که رضاخان تصمیم بگیرد که با به دست گرفتن قدرت و تشکیل یک دولت قوی ، که توسط یک نیروی نظامی مؤثر و منضبط تقویت شده است ، در مورد تلاش برای پایان دادن به هرج و مرج تصمیم بگیرد. وی برخی از عناصر جوان مترقی ایرانی را ثبت نام کرد و همچنین از دیپلمات های انگلیس برای این تلاش تشویق کرد. در 21 فوریه 1921 ، او تهین را در رأس 1200 مرد اشغال کرد. یک روزنامه نگار جوان ، سید ضیا الدین تاباتابائی ، نخست وزیر شد ، در حالی که رضاخان فرماندهی همه نیروهای نظامی را به دست گرفت و چند هفته پس از آن به عنوان وزیر جنگ منصوب شد.

رضاخان ایده احیاء ملت ایران و هدایت آن در مسیر پیشرفت را گرامی داشت. بسیاری تصور می کردند که رضاخان ، که آنها را به عنوان یک افسر ناپایدار در نظر گرفته اند ، با یک عنوان با صدای بلند و شمشیر افتخاری که توسط شاه داده می شود راضی خواهد بود. اما او قصد داشت کنار بگذارد تا به گروه مختلط از بی تجربه و بی تجربه ایده آل گرا ها و فرصت طلبان تحت تأثیر خارجی برای حاکمیت این کشور اجازه دهد. پیشرفت او به سمت قدرت عالی فوق العاده سریع بود. از ظاهر ممنوعه ، او بسیار کم صحبت کرد و هرگز اهداف خود را فاش نکرد. وی با نشان دادن استعداد سیاسی عالی علیه مخالفان خود ، آنها را تقسیم و تضعیف کرد. او همچنین فهمید که برای رسیدن به هدف نهایی خود ، وی باید کنترل کاملی بر یک نیروی نظامی داشته باشد و این به پول نیاز دارد. او قادر به پرداخت برخی از مالیات ها ، او ارتش را با درآمد حاصل از آن بنا کرد و سپس از ارتش برای جمع آوری مالیات بیشتر استفاده کرد ، تا اینکه سرانجام او کنترل کل کشور را به دست آورد. او به عنوان وزیر جنگ ، تا سال 1923 ، هنگامی که خود نخست وزیر شد ، قدرت واقعی چندین نخست وزیر پشت سر هم بود.

حاکم ، احمد شاه ، بیمار بود و در اروپا تحت درمان طولانی قرار گرفت. علی رغم سرگرمی های رضاخان و رئیس مجلس (پارلمان ایران) ، شاه از بازگشت به ایران خودداری کرد. رضاخان سپس اعلام یک جمهوری را در نظر گرفت اما از طرف مخالفت شدید با این ایده توسط اکثریت مردم منصرف شد. در سال 1925 ، مجلسی سلطنت غایب را از بین برد ، و یک مجلس مؤسسان ، رضاخان را به عنوان شاه انتخاب کرد و حاکمیت را در سلسله جدید پهلوی واگذار کرد.

سیاست ها به عنوان شاه

رضاشاه پس از تاجگذاری در آوریل 1926، اصلاحات بنیادینی را که در زمان نخست وزیری انجام داده بود، ادامه داد. او قدرت قبایل را که عنصری متلاطم در ملت بودند شکست و آنها را خلع سلاح و تا حدی ساکن کرد. او در سال 1928 به قراردادها و معاهدات یک طرفه با قدرت های خارجی پایان داد و همه امتیازات ویژه را لغو کرد. او راه‌آهن ترانس ایران را ساخت و خطوط انشعابی را به سمت شهرهای اصلی آغاز کرد (38-1927). او زنان را آزاد کرد و از آنها خواست که حجاب خود را کنار بگذارند (1935). او کنترل امور مالی و ارتباطات کشور را که تا آن زمان عملاً در دست خارجی ها بود، به دست گرفت. او جاده ها، مدارس و بیمارستان ها را ساخت و اولین دانشگاه را افتتاح کرد (1934). اقدامات او در عین حال به سمت دموکراتیزه کردن کشور و رهایی آن از مداخلات خارجی بود.

سیاست خارجی او، که اساساً شامل بازی با اتحاد جماهیر شوروی در برابر بریتانیای کبیر بود، زمانی که این دو قدرت در سال 1941 برای مبارزه با آلمانی‌ها به یکدیگر پیوستند، شکست خورد. برای تأمین مواد جنگی نیروهای شوروی از طریق ایران، دو متحد مشترکاً کشور را در اوت 1941 اشغال کردند.

رضاشاه سپس تصمیم به کناره گیری گرفت و به پسر و وارث خود محمدرضا پهلوی اجازه داد سیاستی متناسب با شرایط جدید اتخاذ کند و سلسله خود را حفظ کند. او می خواست به کانادا برود، اما دولت بریتانیا او را ابتدا به موریس و سپس به ژوهانسبورگ فرستاد و در ژوئیه 1944 در آنجا درگذشت.